De zondagavond is ondanks het vertrek van Tara niet anders dan anders. Iedereen spaart zijn krachten voor de maandagmorgen, wanneer de nieuwe weekopdracht bekend gemaakt wordt. Er wordt wat gelezen, gepraat over ditjes en datjes en gezongen, of wat daar voor door moet gaan. Deze avond weet Ruud van geen ophouden. Als hij begint zingen Sabine en Karin uitbundig mee. Ruud speelt twee uur lang onzuivere klanken, maar niemand lijkt zich eraan te storen. Toch is het wel opvallend dat Bart, Karin en Bianca na enige tijd buiten in de regen gaan zitten. Probeert de blonde ridder zijn huisgenoten soms te verjagen door opzettelijk vals te zingen? De bewoners besluiten vroeg naar bed te gaan.
Maurice is de eerste die z’n bed opzoekt. Voor twaalf uur ligt iedereen onder de wol. Bart heeft een zware nacht. Hij kan de slaap niet vatten vanwege de wond die Sabine hem eerder op de dag heeft toegebracht . “Er loopt zweet in en dat bijt onwijs”, klaagt hij. Het is diep in de nacht als hij de slaap eindelijk weet te vatten. Maandagochtend 07.40 uur. De bewoners worden uit bed getrommeld. “Het wordt een drukke dag. Dus opstaan en ontbijten. Om 10.00 krijgen jullie de weekopdracht voor komende week.” Ruud is er als eerste uit (wat opmerkelijk is). Karin merkt na het douchen op dat haar broek steeds wijder wordt. “Tsja”, verzucht Sabine, “je eet hier ook bijna niks.” Toch is het ontbijt dit keer ‘net echt’. Er is zowaar beleg en een eitje voor iedereen. Tara is toch nog onderwerp van gesprek. “Voelen jullie je nou schuldig, omdat ze het met ons blijkbaar niet naar haar zin had?”, vraagt Sabine. “Nee hoor”, zegt Willem, “je kunt het niet iedereen naar de zin maken.” “Het is ook meer haar probleem dan het onze”, voegt Bart er aan toe. Karin zegt zelfs zelden met haar gepraat te hebben. “Eigenlijk pas toen ze had besloten om weg te gaan. Toen hebben we ineens al haar foto’s bekeken.” “Nou, ik had wel wat met Tara hoor”, zegt Ruud. “Ik vond het wel een lief meisje.”
Na het ontbijt neem de schoonmaakwoede het over. Er wordt afgewassen, gestofzuigd, de dekbedden worden gewassen en de w.c. wordt schoongemaakt. Zouden ze dat normaal gesproken ook op maandagochtend doen? Vermoedelijk niet. Nu is het wachten op de weekopdracht……. Iedereen hangt op de bank in de huiskamer in afwachting van de nieuwe weekopdracht. De luiheid slaat toe. Allen zijn toe aan een nieuwe uitdaging. Wordt geregeld. Maurice wordt anderhalf uur later dan gepland naar de dagboekkamer geroepen en neemt de weekopdracht in ontvangst. Terug in de huiskamer leest hij voor: in totaal moet er voor vrijdagmiddag 1281 kilometer op een hometrainer worden afgelegd. De sportievelingen in het gezelschap, Ruud, Bart en Sabine, zijn opgelaten. Ruud veert op vanuit zijn luie houding: “Wat een leuke opdracht zeg! Heerlijk. Zo kan ik mijn conditie tenminste op peil houden.” Ook Maurice heeft wel zin in wat lichaamsbeweging. Willem zwijgt. Bianca en Karin kijken sipjes. Zij zien het niet zitten en houden wijselijk hun mond in de hoop dat de anderen de complete afstand willen fietsen. Ruud is niet meer te stoppen. Nadat de hometrainer uit de voorraadkast is gehaald wil hij direct beginnen.
Eenmaal begonnen weet Ruud van geen ophouden. Ondanks de inmiddels losgebarsten regenbui geeft de wielerfan niet op. Bianca maakt zich zorgen. “Aah dit is erg, ik zou stoppen als ik jou was. Het regent echt keihard.” Ruud zet zijn verstand op nul en bikkelt gewoon door. Hij zet zijn cap nog eens op. Willem begrijpt dat praten geen zin heeft: “Het maakt hem allemaal niets meer uit. Hij is toch al drijfnat.” Maurice is zich mentaal aan het voorbereiden om Ruud af te lossen. Als eerste wint hij wat raad in bij Ruud. Die zit op een gemiddelde van dertig kilometer per uur. In een recordtempo maakt hij zijn deel af. Maurice loopt zenuwachtig heen en weer. In een uur en twintig minuten fietst Ruud de virtuele tocht van Den Helder tot Castricum. Zijn medebewoners kijken bewonderend toe. “Echt goed”, stamelt Bianca, “Nu ik nog.” Maar Maurice is first runner up. Popelend begint hij aan de tocht naar Haarlem. Op aandringen van Big Brother wordt de hometrainer onder het afdakje van het huis gezet. Bianca en Karin steken onderhand de kachel in de woonkamer aan. Ook in het Big Brotherhuis is de warme zomer voorbij.
Het is Big Brother opgevallen dat alleen Willem zich uitslooft in de keuken. Dit zou toch anders moeten. Willem begrijpt wel waar Big Brother naar toe wil. “Ja, als ik er straks over drie weken misschien uit moet, moeten ze zich wel kunnen redden. Ik doe het alleen heel graag.” Dit bewijst hij door weer een heerlijke lunch te bereiden. Ruud is wel heel erg lyrisch over de maaltijd : “het is alsof er een engeltje over mijn tong piest.” Big Brother legt de bewoners een brief van de anti-rook vereniging voor. De vereniging windt zich op over het vele roken in het huis. Maurice, Willem en Karin roken niet maar hebben er op zich geen last van. De discussies laaien naar aanleiding van de brief hoog op. Besloten wordt om binnenshuis wat minder te gaan roken. Willem: “Sommige problemen los je op door er geen problemen van te maken.” Bart mist zijn hartsvriendin Sabine en gaat even kijken waar ze blijft. Het blijkt dat ze met haar fietsetappe bezig is. Zij glimlacht lief naar hem.
Al snel komen Bianca en Ruud de idylle verstoren. Pas als de twee stoorzenders naar binnen gaan kunnen de tortelduifjes aandacht aan elkaar besteden. Na even wat over het roken te hebben gepraat, verplaatst Bart zijn aandacht naar zijn andere vriendinnen, de kippen in de tuin. Hierna gaat hij met Karin een spelletje doen. Moet Sabine zich nu zorgen maken? Na haar fietsuurtje schuift Sabine bij aan tafel. De tête à tête van Bart en Karin heeft lang genoeg geduurd. Als Bart bezig is met zijn fietsronde gaat Sabine op haar beurt bij hem kijken. “Moet je nog wat hebben”, vraagt ze zorgzaam. Maar Bart hoeft niks, alleen maar water, tenminste, dat zegt hij.
Zal Bart zich nog uitspreken? Of houdt hij zijn gevoelens nog voor zich?