Het is zondagavond niet laat geworden. Er is veel gebeurd deze week, en de bewoners zijn moe. Er zijn 1280,30 kilometers gefietst, wat voor enkele een ware uitputtingsslag geweest is. Mona is erbij gekomen, wat ook veel impact op de bewoners heeft gehad. Mona moet uiterst haar best doen om een plaatsje in de groep te veroveren. Zondagavond lijkt dit enigszins te zijn gelukt. Iedereen zit lekker voor de kachel op de bank, en kletst over foute schoenen, mascara, haardrachten en andere belangrijke zaken des levens. Ruud pingelt een beetje op z’n gitaar, Bianca leest gedichtjes voor. En al vrij vroeg verdwijnt iedereen langzaam naar z’n bed.
Maandagochtend. Er is geen beweging in te krijgen. Het is 10.00 uur en alleen Karin is wakker. Ze zet koffie, dekt de tafel, en wacht op de rest. Langzaam strompelt iedereen uit bed. Enkele bewoners zien er moe uit, en lijken het gevoel voor tijd helemaal te zijn verloren. Aan sommige uitspraken is te merken dat ze denken dat het nog heel vroeg is. In werkelijkheid is het bijna elf uur voordat ze aan tafel zitten. Terwijl Willem kijkt hoe Ruud vleeswaar op zijn brood doet, schiet Willem het verhaal te binnen over een film waarin een vliegtuig in de bergen neerstort. Afgesloten van de buitenwereld zijn de slachtoffers genoodzaakt om elkaar op eten om te kunnen overleven. Dit gesprek neemt rare vormen aan want dan begint Ruud over urine drinken in de woestijn tegen de dorst en legt Maurice even haarfijn uit hoe het zoutgehalte aan de urine onttrokken kan worden. De toon voor een smakelijk ontbijt is zo gezet. Mona lijkt niet echt op haar gemak. Zij staart een beetje voor zichzelf uit. Ze vindt het moeilijker dan ze dacht om een plekje te veroveren in de groep. De anderen realiseren zich dit ook, en dat maakt het misschien nog wel moeilijker. Het heeft de overige bewoners ook tijd gekost om elkaar te leren kennen, en die achterstand moet Mona nog inhalen. Maar niets is onmogelijk, en het ziet er naar uit dat Mona hier alles aan zal doen. Sabine loopt de tuin in om een sigaret roken.
Bart, die normaal altijd trouw volgt, bedenkt zich dit keer en blijft aan tafel zitten. Als Sabine merkt dat hij niet komt, gaat zij naar binnen met de vraag of hij even een kip wil vangen. Zo gezegd zo gedaan. Bart gaat achter de kippen aan en grijpt er een. Onder het mom ‘het is dierendag’ krijgt de kip een roos aan een touwtje om z’n nekje, maar deze schijnt dit niet zo op prijs te stellen en fladdert paniekerig rond. Dan besluit Sabine om de roos zelf maar om te doen. “Kijk, een vliegtuig”, klinkt het opeens. Alsof ze al jaren op een onbewoond eiland zitten, rennen de bewoners naar buiten. Er wordt gejoeld. Tot drie keer toe komt het eenmotorige vliegtuigje overgevlogen, “Zijn wij dan al zo snel bekend “, vraagt Bart. Het lijkt er wel op want naast het vliegtuig worden de bewoners vaak opgeschrikt door opgevoerde scooters en getoeter van voorbijrijdende auto’s. Tegen de middag wordt de derde weekopdracht bekend gemaakt. Alle bewoners moeten vrijdagmiddag in staat zijn in één poging een kleedje onder een gedekte tafel weg te trekken. Ze krijgen hier vijf minuten de tijd voor, dan moeten ze het alle acht foutloos gedaan hebben. “Wat een saaie opdracht”, begint Bianca. Ook de andere bewoners vinden de opdracht niet geweldig. Hun lijkt de kans van slagen klein. Ze zetten daarom ook maar vijfentwintig procent van het weekbudget in. Zullen de bewoners volgende week nog beleg op hun brood hebben. Het verloop van de dag zal uitwijzen hoe de bewoners de weekopdracht gaan aanpakken.
De middag staat in de teken van de weekopdracht. Met z’n allen denken ze na hoe dit allemaal aan te pakken. Maurice komt met een idee om de weekopdracht te laten slagen. Hij stelt voor om vanuit de hoek het laken naar beneden trekken. De anderen moeten hierover nog even denken.
De energie van het nieuwe voedsel is doorgekomen. Er wordt eindelijk niet meer overdag geslapen. Ruud zaagt het hout voor het haardvuur, Sabine is bezig met touwtje springen en Willem treft voorbereidingen voor de weekopdracht. Willem is zeer druk met de voorbereiding van de weekopdracht. Hij heeft voor elk bord en wijnglas een plek op het tafelkleed getekend. Op deze manier probeert hij de ideale situatie te creëren voor het slagen van de weekopdracht. Als hij al een tijdje bezig is vertelt hij over zijn plannen aan de rest, maar niemand reageert echt op zijn verrichtingen. Bart, Willem en Karin gaan voor het eerst de weekopdracht uitproberen. Willem is echter niet helemaal tevreden over zijn voorbereidingen.
Ook vandaag schijnt Mona zich niet echt gelukkig te voelen binnen de groep. Ze trekt zich terug in de kamer. Manmoedig probeert ze een boek te lezen maar door haar tranen lukt dat niet erg.
De voorbereidingen voor de weekopdracht lijken nu echt gereed te zijn. In de hoek van de huiskamer is een stuk zwart plastic uitgespreid. Daarop staat de in alle haast in elkaar gekluste tafel met tafelkleed en servies. Vooral Maurice en Willem doen erg hun best. De vrouwen bemoeien zich er niet mee. Maurice spant een stuk ijzerdraad tussen de twee muren waar de tafel staat.
Tijdens het eten krijgen de bewoners een verassing. Omdat het dierendag is krijgen ze een aquarium met vissen (natuurlijk) van een paar Big Brother fans aangeboden. Ze lijken blij te zijn met hun cadeautje maar willen toch liever verder eten voordat ze zich bezig gaan houden met de vissen.
Na het eten stormen ze, als uitgelaten kinderen , toch nog naar de voorraadkamer om de vissen te halen. Bart, Ruud en Willem zetten de vissen over in een emmer. Ondertussen zetten Maurice en Sabine het aquarium klaar voor gebruik. Mona adopteert Dirk en Sabine Rutger. Het is liefde op het eerste gezicht!