Weekopdracht
Het is de afgelopen nacht laat geworden en de bewoners slapen een gat in de ochtend. Big Brother moet ze wakker maken, zodat ze op tijd het resultaat van de weekopdracht kunnen horen. Als iedereen aan tafel zit en de nieuwe batterijen in de zenders zitten, wordt de uitslag bekend gemaakt. De weekopdracht is geslaagd, maar de kerstboom moet worden afgebroken. De losse lego moeten de bewoners inleveren, hun eigen bouwwerken mogen ze houden.
Als alle lego is opgeruimd, stelt Karin voor de schrijvers van de oproepen in de krant te bedanken. Iedereen is het hiermee eens en de groep nestelt zich in en rond de stoel van de dagboekkamer. Nadat ze hun zegje hebben gedaan, keren de bewoners terug naar de keuken en wordt er koffie gedronken. In alle rust lezen Karin, Ruud en Willem de krant. Bart houdt zich buiten bezig met de was
Kruiswoordpuzzel
Later begint Bart vol goede moed aan de kruiswoordpuzzel uit de Big Brother-bijlage die ze gisteren hebben gekregen. De andere bewoners helpen hem. Iedereren heeft z’n eigen stuk van de Big Brother-krant ingepikt. Bart blijkt niet alles te weten. Willem en Ruud spelen buiten in de regen een potje moddervoetbal in de tuin en natuurlijk presteren ze het om de bal over de schutting te trappen. Maar als ze denken dat Big Brother hun speelgoed wel even voor ze wil ophalen, hebben ze het mis. Ruud roept in het luchtledige: “Mogen wij de bal terug?” Willem vraagt het nog eens aan de camera in de tuin: “Mogen wij de bal terug? Als het mag knik dan ja.” Geen reactie. Big Brother blijft lekker binnen bij de warme kachel.
Namiddagrepertoire
Karin vertelt dat ze in Londen naar de musical Chicago is geweest. De herinneringen aan eerdere reizen houden haar op de been tijdens de moeilijke laatste weken in het Big Brother-huis. Willem heeft later op de middag een afspraakje met Hannibal The Cannibal, hij gaat lekker een spannend boek lezen (Silence of the lambs, red.). Een mooie gelegenheid voor Ruud om ongestoord wat voor zich uit te pingelen op z’n gitaar. Hij speelt wat van Nirvana, en daarna een stukje Alphaville: ‘Forever young’.
Het vaste regenachtige-namiddagrepertoire komt weer voorbij. Maar wel leuk uitgevoerd. Willem sprint af en toe door de kamer om wat te dollen met Bart. “Laat je niet gek maken!”, is een kreet die meerdere keren door de kamer schalt. Ruud herontdekt het beroemde ‘blauwe boekje’ met songteksten van diverse artiesten en zet ‘And so this is Christmas’ van John Lennon in. Bart vindt de puzzel erg moeilijk en zoekt naar een excuus: “Er staan wel hele rare termen tussen hoor”.
Boodschappen
“Wat gaaf”, roept Karin als ze de boodschappen krijgen. Er zitten ongevraagd glitters, ijzerdraad en andere knutselspullen bij. En dat is nog niet alles. “Ogen dicht”, roept Bart als hij met een bos bloemen binnen komt lopen. Karin knapt er helemaal van op. Ze zet de bloemen midden op tafel, daar vallen ze tenminste lekker goed op. Bart heeft shag gekregen. En de bal wordt teruggegooid. Dubbele pret voor Bart. Hij geniet er buiten van. “In stilte”, zoals hij zelf zegt. “Wil je ook een haaltje”, vraagt hij aan Ruud als die buiten komt, maar hij bedankt.
Afkickverschijnselen
Willem ontdekt dat ze vanavond een exquis diner hebben: zeewolf. Onder het eten is hij al benieuwd naar de volgende morgen, hij wil weten met welk liedje ze wakker worden gemaakt. De vragen uit de krantenbijlage zorgen voor heel wat gespreksstof. Een familie uit Gorinchem schrijft dat ze liever wil dat de bewoners nog wat langer blijven. “Anders krijgen we last van afkickverschijnselen.” De bewoners denken dat ze deze familie teleur moeten gaan stellen. Karin schatert het uit. Gillend van het lachen zegt zij: “Straks krijg ik nachtmerries en moeten ze me weer opsluiten in zo’n huis.” Ruud schaterend: “Stel je voor dat ik hier op de maandag erna weer voor de deur sta van; laat me erin!”
De bewoners beleven een saaie vrijdagavond. Toch zal die minder ingedut eindigen dan ze op dat moment denken. Ruud en Willem lezen op de bank als ineens van buiten geluid klinkt. Voor de blauwe hekken van het Big Brother-huis staat een koor te zingen. Bart: “Ik zat net te denken: een typische vrijdagavond, geen flikker aan. Dan ineens krijgen we dit.” De bewoners genieten buiten met volle teugen van de mooie stemmen van de mensen aan het andere kant van het hek. Als het privéconcert is afgelopen, zijn de bewoners helemaal opgelaten.
Willem: “Hier krijg je weer adrenaline van.” Ruud zegt: “Bij dat tweede nummer stonden de tranen in mijn ogen.” Het is bijna twaalf uur. Ruud gaat zijn vast ritueel uitvoeren: op de muur schrijft hij er weer een dagje bij. “Nog dertien dagen, jongens!” “Weten jullie wie er jarig is”, vraagt Karin. Haar man Wim viert vandaag zijn verjaardag. De andere bewoners feliciteren haar.
Voorbereiden op buitenwereld
Als Willem en Ruud in de tuin nog een balletje trappen, lezen Karin een Bart verder de berichtjes voor hen uit de krant. Bart herkent in een aantal advertenties berichten van vrienden. “Deze is ook lekker ranzig: Bart mag ik je handdoekje zijn?” Bart begrijpt wel waarom de bewoners nu een krant hebben gekregen: “Ik heb eens in de dagboekkamer gezegd dat het goed zou zijn als we de laatste dagen een krant konden lezen. Dan kunnen we ons een beetje voorbereiden op de buitenwereld.”
Een van de vragen uit de krant voor Bart is: Wat ga je niet meer doen als je het huis uit bent? Zijn antwoord is: “Lezen misschien. In ieder geval ga ik niet meer handwerken of puzzelen.” Karin houdt het voor gezien en gaat naar bed, Bart leest nog even verder. Als Ruud en Willem binnenkomen, besluiten de mannen nog een potje te kaarten.
Indrukwekkend
In de slaapkamer komt Willem even naast Karin liggen. Ruud speelt in de woonkamer nog wat op zijn gitaar. Karin: “Ik zat te denken over vanavond. Dat koor zong zo mooi, zo puur. Dat zijn van die momenten die ik probeer te onthouden. Dan voel ik mij tweehonderd procent gelukkig. Willem: “We hebben het er altijd over dat het hier saai is. Maar als je nu nagaat wat er allemaal is gebeurd. De afgelopen twee maanden hebben we veel bijzondere dingen meegemaakt.” Karin: “Vanavond, sta ik op dat bad, zonder make-up, met de schoenen van Bart aan en jouw jas. En dan kan ik zo genieten van die muziek, zo prachtig.” Karin heeft tien jaar geleden in Amerika eens hetzelfde gevoel ervaren. Ze was op Chrismas-party bij de hoogste baas van haar man. Daar was ook een optreden met zang. Over het koor zegt ze: “Die hadden waarschijnlijk vanavond een concert gegeven en zijn toen hier langsgekomen, speciaal om voor ons te zingen. Wat indrukwekkend. Dat mensen die moeite voor je nemen terwijl ze je niet persoonlijk kennen.” Hieruit maken de twee bewoners op dat Big Brother toch wel geliefd moet zijn bij veel mensen. Karin: “Ik denk dat het zo’n succes is omdat het de werkelijkheid dicht benadert.” Willem: “We hebben alleen onszelf, geen script zoals bij andere programma’s.”
Verklaring dip
Karin over haar recente dip: “Ik wou vorige week echt naar huis. Maar nu hou ik vol. Het zal wel ergens goed voor zijn, ik wil eruit halen wat erin zit. Als ik naar huis moet, ben ik net zo gelukkig als dat ik erin blijf. Die ene week hou ik ook wel vol. Of het nou Kerst is of niet.” Haar twijfels van vorige week verklaart ze met: “Ik dacht toen dat ik niemand meer kon vertrouwen. Maurice kon ik voor honderd procent vertrouwen. Toen hij wegging, miste ik dat.” Later praten de twee over Ruud en Bart. Willem: “Ik denk dat ze elkaar misschien wel gaan nomineren. Ze zijn immers concurrenten.”
Als iedereen in de slaapkamer is, maken de bewoners plannen voor de komende dag. Karin: “Laten we een spandoek maken met ‘Vrolijk Kerstfeest Nederland’. Dan zetten we dat op het dak of we gooien het donderdag naar buiten.” Bart: “Karin, af en toe heb je wel eens een creatieve bui.” De bewoners spreken af de volgende dag schoon te maken. Bart: “Zo, dat waren twee leuke dagen achterelkaar.” Karin heeft nog meer ideeën: “We kunnen ook kerskaarten maken en sturen naar de mensen die bij ons op bezoek zijn geweest en naar de redactie.” De anderen vinden het een goed plan.