Veronica Gids 49 5 december 1999
“Zo, de nominatieronde is weer achter de rug. Anouk en Bart dit keer. Als ik dit schrijf is nog niet bekend wie eruit vliegt, maar ik mag toch wel aannemen dat Anouk en niet Bart het huis heeft moeten verlaten. Terecht natuurlijk, ik begon me toch wel een beetje te ergeren aan het feit dat die meid de halve dag zat te janken. Ze werd ook niet geaccepteerd door de groep, maar wat wil je ook. Ik kan wel begrijpen waarom Veronica twee nieuwe bewoners in het huis heeft toegelaten, maar je weet van tevoren dat die er ook weer als eerste uitvliegen.
En nu wordt het interesant, want wie van de vaste kern gaat er als eerste uit? Als ik een voorspelling mag doen: Maurice. Mijn reden is trouwens anders dan die van de mensen in mijn omgeving. Die vinden Maurice een grijze muis, geen aansprekende figuur. Ikzelf vind hem te snel opgefokt, ook iemand die teveel met alle winden meewaait. En het is heel duidelijk dat hij Bart niet mag, hij nomineert hem iedere keer! Waarom? Maurice kan volgens mij gewoon niet hebben dat Bart in heel veel dingen heel goed is. En het ergste is nog dat Bart volgens mij helemaal niet door heeft dat Maurice hem niet mag. Ik betrapte me erop dat ik van de week voor de buis tegen Bart wilde roepen: “stommerd, nomineer Maurice nou eens een keer!”. Want stel je voor dat Anouk en Maurice genomineerd waren…dan had ik nog moeten zien wie eruit was gevlogen.
Over de ex-bewoners gesproken, je merkt nu heel goed dat wij als “afvallers”toch allemaal totaal verschillende persoontjes zijn. Zo komthet ook dat we ieder totaal verschillende aanvragen krijgen. Tara doet modellenwerk, Bianca schrijft iedere week een column in de Viva en mij werd hetzelfde gevraagd voor het Veronicablad. Helemaal te gek natuurlijk, maar als je je werk serieus neemt vergt zoiets wel enige research. En dat betekent: columns lezen. Elk blad heeft wel een columnist dus besloot ik een stapeltej bladen te kopen. Ik had gehoord dat “Mona’s eigen verhaal” in een van de roddelbladen stond. Dus ik, bij hoge uitzondering, zo’n blad gekcoht. Ik voelde me enigszins opgelaten aan de kassa, maar ach… Ik nestelde me thuis in een gemakkelijke stoel en bladerde het tijdschrift door. Maar nog voor ik bij Mona’s verhaalwas beland, viel mijn oog op een column van Albert Verlinde. Albert Verlinde, getver! Ik besloot zijn stukje toch even te lezen, want ik zag mijn naam dikgedrukt staan. Het is sinds ik het uit Big Brother huis ben iedere keer weer een verrassing te lezen wat ze nu weer over me verzonnen hebben.
Ik begon Albert’s stukje te lezen en dacht halverwege: waarom willen columnisten toch zo graag jan en alleman op een lullige manier neerzetten? Iedereen heeft ongevraagd een mening over je en presenteert die gezellig in een stukje test Toen ik las wat hij over mij te vertellen had, heb ik serieus even de omslag van het roddelblad bekeken of ik niet toevallig een heel oud exemplaar in handen had. Maar nee, dit was toch echt het nieuwste nummer. Dus kon ik niet anders dan concluderen dat Albert zijn huiswerk niet goed had gedaan en ongeveer een maand achterliep met zijn informatie.
Moet ik me daar boos over maken? Ach, ik vind het eigenlijk best lachwekkend, net zoals veel andere verhalen die ik over mezelf lees. Maar nu ik zelf schrijf, begrijp ik wel beter waarom veel van die columns vaak zo’n negatieve of kritische toon hebben. Je mag schrijven wat je wil en dit is je kans om eens duidelijk te maken hoe je over bepaalde zaken denkt. Nu steek ik mijn mening als ik met mensen praat al niet snel onder stoelen of banken, zoals je inmddels wel weet, maar iets zwart op wit zetten voelt nog beter, dus bij deze.”
Tot volgende week,
Sabine