Vara Magazine nummer 44
Joost Niemöller; Buis & Muis
In de commentaren op radio, tv en in de kranten op Big Brother, wordt het fenomeen van grote afstand beschouwd. Men heeft weleens een enkele uitzending gezien, vindt het maar domme mensen van buiten, of acht het hele experiment gevaarlijk. Heel anders zijn de commentaren op het Internet. Van dag tot dag, van uur tot uur worden de ontwikkelingen bijgehouden, geruchten en voorspellingen uitgewisseld, soms bot, studentikoos of uitgesproken agressief, dan weer heel precis, betrokken, tot vergaand psychologiserend.
Wie gaat er winnen, dat is een vraag die op de meeste websites wel aan bod komt. Je kunt je eigen voorkeur intikken, of personen nomineren die eruit zouden moeten. Anders dan je zou denken, gezien de aandacht in de media, was het niet de blonde Brabantse Ruud, die hoog scoorde als het gaat om de eindoverwinning, maar de mooie intrigante Sabine die ‘het deed’ met Bart. Al kan de meest geliefde kandidaat zó omslaan in de meest geháte, zodat degene die zich het meest gedeisd houdt (Willem) de hoofdprijs wint. Dit totaal onvoorspelbare bleek maar weer uit de volkomen uit de lucht gevallen nominatie van Sabine en Bart. Hierover wordt bijvoorbeeld druk gespeculeerd, waarna de meest complexe groepsdynamische constructies overlegd worden volgens een ‘speltheoretische benadering.’
Zegt Joost Zwagerman in Barend en Van Dorp iets over de ‘Ruudachtigen’ in Big Brother? Het wordt helemaal uitgeschreven. Net zoals het voorpagina-artikel over Big Brother in The Washington Post, of de cynische opmerkingen van Youp van’t Hek over de vermeende geestelijk gehandicapten in dat huis. Als de kinderen van Willem, Lindi en Rosanne, door de Leeuwarder Courant worden geinterviewd, is het op alle sites nieuws.
Veel wordt ergepraat over Sabine, oftewel ‘het matras van Tilburg’. Die schijnt nogal een verleden met zich mee te dragen, als je de verhalen mag geloven. De ene na de andere ex heeft zich al gemeld. Men wil Bart waarschuwen. Die zou er met open ogen instinken. Wordt de toon te seksistisch, dan zijn er altijd wel weer meisjes die ingrijpen. Het is net een schoolklas. Of een kantoor. Dus is er ook kantoorhumor. Op de fansite voor Ruud mag iedereen zijn eigen Ruud-lookalikes insturen, wat heeft geleid tot veel foto’s van een aap, Michiel Romeyn, André Hazes en Willem-Alexander. Een andere website heeft veel tijd gestoken in een persiflage op het Big Brother-huis met vissen in een aquarium. Ook vind je tussen de forums en de nieuwsgroepen cryptische mededelingen waarvan ik eerst dacht dat ze humor waren: ‘Een zekere dag een zeker huis / de bestorming!!!/ studenten van NL doe mee / heel NL is watching. ‘ Maar op een andere website vond ik een serieuze mededeling over deze bestorming van het Big Brotherhuis. Op zaterdag 20 november. Zevenhonderd mensen hebben zich al aangemeld. Hou die dag vrij.” [achterhaald]
Interessant is natuurlijk alle buitenlandse belangstelling. Zoiets is nog nooit gebeurd met een Nederlands tv-programma. Niet alleen de buitenlandse kranten schrijven erover, ook buitenlandse websites, als het gezaghebbende Wired News. De laatste website bevat een lang artikel over ‘Holland’s UnReal world’, met aandacht voor de gevaarlijke kanten van het experiment, dat men, niet ten onrechte ‘solipsistisch’ noernt, al zou je die absurde doorgevoerde fascinatie met dat huis ook ‘autistisch’ kunnen noemen. BigBrother vertelt hoe dan ook iets over onze navelstaarderige cultuur. Het is ondenkbaar dat er in Nederland zo’n wildgroei aan discussiegroepen zou ontstaan naar aanleiding van pakweg Kosovo of Oost-Timor. Soms lijkt men op een Website gelukkig wel over zelfrelativering te beschikken. Net als je je verbijsterd begint af te vragen hoe het toch kan zijn dat duizenden mensen schijnbaar onafgebroken actief communicerend betrokken zijn geraakt in de Big Brother-gekte, dus eigenlijk met zichzelf, schrijft ene Catt Tripps: ‘Dat hele huis staat strak van schijnheiligheid mensen.. . dat geroddel is gewoon onvermijdelijk. Wat doen we in dit forum? Precies hetzelfde.’