Een nieuwe dag
De bewoners staan pas laat op en ze doen het rustig aan. Het is niet elke dag feest. Mona, Karin en Bianca lezen op de bank en Ruud en Willem trappen een balletje in de tuin. De twee lopen rond met een baard van een paar dagen oud. Big Brother kan dit niet meer aanzien en vraagt aan Willem en Ruud of het scheerschuim op is. Ruud en Willem trekken zich niks van deze hint aan. Ze lachen er alleen maar om.
Ondertussen heeft Bianca een creatieve bui en schildert op de muur. Ze weet alleen niet wat het gaat worden. Als ze eindelijk klaar is vraagt ze Willem en Ruud of ze komen kijken. Allemaal zien ze er iets anders in. Ruud krijgt associaties met pauwenveren en Willem vindt het meer op een kreeft of duizendpoot lijken. Bianca zegt echter stellig: “Het is een draak.”
Bianca leeft zich verder creatief uit. Ze weet niet meer van ophouden.
Karin kijkt bewonderend toe: “Het is echte kunst.”
Bart vindt het allemaal ‘heftig’: “Dit vind ik echt leuk.”
Hij loopt zelfs zijn kamer uit om haar kunstwerk te bekijken.
Bianca: “Ik wist niet dat het zo leuk zou worden.”
Ze is helemaal blij van het schilderen. “Ik denk dat ik dit thuis ook ga doen. Lekker je creativiteit botvieren.”
Ze ziet het helemaal voor zich. “Ik kan niet tekenen, ik kan alleen maf doen.”
Terwijl Bianca het huis opfleurt met vrolijke kleuren gaan Ruud en Willem aan de slag voor het avondeten. Willem weet niet wat voor vlees hij zijn medebewoners eigenlijk voorschotelt, maar ze hebben alle vertrouwen in zijn kookkunst. Even later zitten de zeven BB-helden aan tafel en laten het zich lekker smaken.
De maaltijd is nog maar net afgelopen als Ruud het gesprek op een moeilijk onderwerp brengt, namelijk ‘het missen van een goede beurt’. “In de gevangenis hebben ze het beter dan wij”, oppert hij, “daar kunnen ze om de zoveel tijd in een kamertje even hun gang gaan. Dat kan hier niet natuurlijk. Ik ga niet met mijn bilnaad omhoog voor de camera’s. Dat kan ik mijn kind niet aandoen.” Willem moet hier hard om lachen. Bart moet het dan ontgelden. Die bekent dat hij zich, tot nu toe, maar een keer heeft bevredigd. Willem kan dit niet geloven. Mona komt erbij en ze hebben het maar gauw over iets anders.
Na de afwas gaat ook Ruud in de weer met verf. Hij schildert de fotolijst met een foto van Marco van Basten helemaal oranje. Ondertussen hebben ze het over serieuze zaken.
Bianca: “Ik ben best benieuwd wat er buiten gebeurt. Het lijkt me eng dat als ik buiten kom, er zware dingen zijn gebeurd.”
Willem kan zich daar helemaal in vinden: “Weer een natuurramp.”
Mona: “Het lijkt me vooral erg als iemand die je kent iets is overkomen.”
Het gesprek gaat verder over het verwerken van verdriet bij overlijden. Ruud vindt het moeilijk met mensen over zoiets zwaars te praten. “Je moet het zelf verwerken. Je begint er maar niet over omdat je oude wonden openhaalt.”
Willem is het daar niet mee eens: “Die mensen hebben juist een woord van troost nodig.”
Bianca zegt: “Het is juist je eigen ongemak dat je tegenhoudt.”
En zo kabbelt de avond voort, er wordt wat gepraat en wat gelezen. Uiteindelijk trekken Bart en Mona zich terug in de slaapkamer. Bart leest Shakespeare’s Hamlet en Mona bekijkt de kaartjes en foto’s die her en der aan de muur hangen.
Ondertussen komen in de huiskamer de kaarten weer boven tafel. De bewoners gaan een potje toepen. Mona wil weten wat er aan de kaarttafel te beleven valt. Bart roept haar na: “Het zal niet veel zijn. Alsof hier zo veel te beleven valt.”
Bianca doet zielig over haar kaarttalent. “Ik ben hier niet goed in.”
Maurice weet haar goed te troosten: “Het is niet de enige waar je niet goed in bent.” Hij moet zelf keihard lachen.
Karin geeft Bianca nog vriendelijk trapje na: “Je bent ook niet goed in postcodes leren.”
Bianca voelt zich nu een echte mislukking: “Ja en ik kan niet eens een echte baan vinden.”
Karin vindt er allemaal maar niks aan: “Een saai potje.”
Deze zondagavond gaat iedereen een beetje z’n eigen gang. Ruud en Bart zitten in de huiskamer een boek te lezen. Maurice, Mona, Willem en Karin leggen een kaartje. Als het spel is afgelopen, praten Willem en Maurice over agressie. Mona en Karin vinden het gesprek niet zo interessant. Ze zeggen niets en verdwijnen allebei.
Bianca en Karin gaan al vroeg naar bed, maar niet om te slapen. Zoals de laatste weken wel vaker gebeurt, praten ze in de slaapkamer met elkaar over hun gevoelens. Bianca is heel direct in haar benadering: “Karin, ik vind jou zo stil de laatste tijd. Je bent minder open.” “Ja, dat klopt wel”, geeft Karin toe. “Dat komt omdat ik het gevoel heb dat ik met dat gedoe met Sabine veel te ver doorging. Ik heb het daar nog steeds moeilijk mee. Maar ik kan daar ook niet zielig om gaan doen. Tenslotte heb ik op haar gestemd en heb ik eraan meegewerkt dat zij eruit ging.”
Bianca lijkt haar plafond te hebben bereikt: “Ik hoop dat er snel weer wat leuke opdrachten komen. We hebben niet veel input, dus komt er ook niet zoveel meer uit. We weten nu wel hoe het leven in het huis is. Ik denk dat we nu in een soort ombuiging zitten. We zijn allemaal de situatie aan het afwegen. Dit is een beetje een moment van bezinning. Dat komt ook doordat Sabine weg is. Toen zij het huis verliet, hoorde ik al die mensen schreeuwen en haar vrienden stonden haar op te wachten. Zij ging lekker naar huis. Ik was wel een beetje jaloers op haar. Op dat moment kwamen er gewoon een heleboel emoties tegelijk naar boven.” Karin heeft ook gemengde gevoelens: “Ik merk dat ik hier aan dingen toekom, waar ik thuis geen tijd voor heb. Ik heb vanochtend heel rustig mijn teennagels gelakt. Heel rustig en zorgeloos. Ik heb hier ook weer geleerd om intensief van muziek te genieten. Daar heb ik nu de tijd voor. Aan de andere kant heb ik ook wel eens het gevoel van: ‘Wat doe ik hier eigenlijk?’.”