De ochtend wordt een zeldzaam begrip in het Big Brotherhuis. Ochtend lijkt vanaf vandaag het moment te zijn waarop de stem van Big Brother heel ver op de achtergrond klinkt. De dag begint pas om twaalf uur. De middag wordt substituut voor ochtend.
“Om twaalf uur moeten de smokings zijn ingeleverd.” Het is de zoveelste poging van Big Brother om de mannen het bed uit te jagen. Ruud opgelucht: “We hebben dus nog 10 minuten.” En weer geen beweging in de slaapkamer.
Dan zien ze toch het licht en één voor één staan ze op. Ruud vindt hierop een tennisbal in de tuin, bestemd voor Bart. Als deze wordt open gezaagd, blijkt er wiet in te zitten. Bart vindt het rotzooi en levert het zonder te zeuren op commando van Big Brother in.
“Godver, die laatste dagen is echt uitzitten”, klaagt Ruud aan de ontbijttafel. Willem opbeurend: “Nog vier dagen.” Voor Bart hoeft dit gezeur allemaal niet zo: “Hoe meer je erover lult, hoe langzamer het gaat.” Einde gesprek.
Tijdens het eten spelen de drie met hun camera’s. Naast elk bord staat er een. Ruud wordt al steeds meer een echte cameraman: “Een kind kan de was doen. Al doende leer je het wel.” Ondertussen proberen zij elkaar (stiekem) te filmen. Bart vlucht voor de camera van Willem. Als dit niet lukt, kiest hij voor de aanval en begint te vechten met Willem. Omdat deze geen broek aan heeft, hangt het kastje van de zender los. Er komt dus weinig van het stoeien terecht. “Staat er op hoor, die vechtpartij”, zegt Willem blij als hij weer aan tafel is aangeschoven. Bart kan er wel om lachen: “Onze oorlogscorrespondent vanuit Almere.”
Toch is Ruud nog niet uitgepraat over de moeilijke dagen die nog in het verschiet liggen. “Ik ben het helemaal zat hier.” Willem: “Het is je aan te zien. Ik had het gisteren al.” Ruud: “Ik had dit gisteren nog niet zo.” Bart probeert ze op te peppen: “Donderdagavond gebeurt er weer wat leuks en misschien krijgen we vandaag weer post.” Hierop gaat Willem meteen naar de dagboekkamer om post op te halen. Ruud: “Ik zou het leuk vinden als jij ook post zou krijgen.” Bart: “Een beetje fanmail. Kunnen we alvast wennen.”
Versuft
Het is vanavond gezapigheid troef in het Big Brother-huis. Sinds het vertrek van Karin zijn de mannen steeds lustelozer aan het worden. Na het eten ondernemen ze weinig. Versuft zitten ze als de spreekwoordelijke drie kleine kleutertjes op het spreekwoordelijke hek (in dit geval een bank zonder leuning) gebiologeerd naar het aquarium te staren. Bart heeft voor de gelegenheid zijn oorlogs-poolmuts met oorkleppen maar opgezet. Willem is de eerste die de lamlendige sfeer doorbreekt, hij heeft het na vijf minuten wel gezien. Ruud volgt al snel.
Bart heeft geen haast om de bank te verlaten, integendeel. Dromerig zit hij voor zich uit te staren. Waar zou Bart aan denken? Zou hij in een dipje zitten? Met de poolmuts nog op z’n hoofd vlijt hij zich languit neer op de bank. Even later zien we Bart patiencen. Het is voor Bart een vast ritueel geworden, een manier om even alles van zich af te zetten. Ruud heeft een andere manier van ontspannen gevonden. Op de hometrainer stept hij traag zijn kilometertjes weg. Zoals Ruud het doet, is het in ieder geval niét inspannend! Later op de avond spelen Willem en Bart een potje tafeltennis. Ruud ligt dan al een poosje op bed. Toch uitgeteld? Kom op mannen, nog maar twee nachtjes slapen!
De bewoners krijgen aan het begin van de avond te horen dat ze die avond het Europese Kampioenschap van 1988 te zien krijgen. Gelaten en rustig wachten zij op het grote moment. De televisie is de woonkamer al ingerold. Om de tijd te doden lezen ze wat in een boek, pingelen ze op de gitaar en leggen zij een kaartje. Ruud tijdens het wachten: “Komt hij binnen dames en heren. Jan Wouters met de band.” En daarna: “Jan, zeg het eens jongen.”
Bart: “Met het geluid van de televisie op de achtergrond val ik zo in slaap.” Ruud: “Je bent moe hè? Jij valt straks echt meteen in slaap.” Bart: “Nee, er worden toch doelpunten gescoord. Ik blijf wel wakker. Ik heb die wedstrijd sowieso nog nooit helemaal gezien. Ik was toen elf.” Ruud: “Ik was 34.” Bart simpel: “Drie keer zo oud man.”
Commercial break
Hoe later het wordt, des te zenuwachtiger Ruud wordt. “Ik vind het echt een beetje spannend hoor.” Dan is het zover. De bewoners krijgen beeld. Ruud en Willem halen meteen twee matrassen en kussens op. Deze leggen ze tussen de banken. “Onze diepste waardering”, roept Ruud tegen Big Brother.
Het begint met het stuk dat Nederland heeft gewonnen. Iedereen: “We hebben gewonnen!!!” Ruud: “Wat een gekkenhuis toen. Daar ben ik naar toe geweest.” Ruud slaat van blijdschap zijn armen om Bart en Willem heen. Later worden zij wat stiller om er optimaal van te kunnen genieten.
Drie verschrikte gezichten als de televisie na vijf minuten uitspringt. Ze kunnen het niet geloven. Bart: “Ja?” Ruud in paniek tegen Bart: “Druk daar eens op.” Hij wijst in het wilde weg. Het is een ‘commercial break’ zegt Big Brother. Ruud gaat naar het voorraadhok. “Nee, die is leeg”, zegt hij teleurgesteld. De ‘commercial break’ blijkt in de dagboekkamer te liggen. Voor iedereen ligt er een zak chips en bier. “All right!”, roept Willem. Ruud: “Even ouderwets lekker genieten.” De chips wordt naar binnen geschoven.
Op een spannend moment gaat de televisie ruim een half uur later weer uit. Ruud: “Wat is dit nu weer? Ah, kom op man jongens.” Bart lacht hard en klapt in zijn handen. Bart: “Misschien wil Marco van Basten zelf even binnen komen om uit te leggen hoe hij het deed?” Het blijkt een plaspauze te zijn. Ruud gaat in draf naar het toilet. Willem volgt hem: “Nederland, o Nederland. Jij bent de kampioen.” Als de twee in de badkamer staan, springt de televisie weer aan. Ruud en Willem klinken teleurgesteld.
Na een uur is de videoband afgelopen. De drie hebben weer inspiratie opgedaan voor hun quiz. Ruud: “Fantastisch gewoon. Ik ben helemaal weggeweest van hier. Ik heb er geen moment aan gedacht dat we in dit huis zaten.” De drie staren nog lang verslagen naar het scherm. Willem: “Ik vond het heerlijk om dit te zien.” Ruud: “Ik vond dit een hoogtepunt hier. Ik zit echt in een roes.”
Het gesprek gaat hierna alleen nog maar over voetbal. Bart kan het niet begrijpen. “Dat jullie je hier nog steeds druk over maken. Dat je je druk maakt over de Tweede Wereldoorlog kan ik me wel voorstellen, maar hierover?” Ruud: “Je kunt je ook druk maken over positieve dingen.” Hier heeft Bart niet zoveel aan. “Ik snap niet dat jullie nog steeds ‘oeh’ en ‘ah’ roepen als ze een bal misschieten. Je weet toch dat hij er niet ingaat.” Ruud en Willem gaan de discussie aan. Willem kan echter dit tegendraadse gedrag van Bart niet zo goed hebben en houdt uiteindelijk wijselijk zijn mond. Bart: “Ik ben gewoon nog te jong om dit te begrijpen.” Ruud probeert het nog eenmaal te verwoorden: “Op de geboorte van mijn kind na, was dit de mooiste dag.” Bart wil het vergelijken met zijn situatie: “Ik ben net zo blij met mijn Star Wars-plaatjes uit de zakken chips als jullie met dit voetbal.” Hierna verwijdert hij de kraslaag van zijn eerste Star Wars-krasplaatjes. Hij halveert de waarde van al zijn drie kaartjes. Willem: “Dat is psychologisch, mensen krassen altijd de rechtse kant weg. Daar houden ze rekening mee.” Nadat er eerst nog even wordt getafeltennist, zoeken de mannen snel hun bed op.