De Volkskrant 1 november 1999
Ze is de loopplank van Big Brother naar de buitenwereld, de moeder van Emma, de echtgenote van Richard Krajicek, de beste vriendin van de Viva-lezers en ze schrijft columns die nu gebundeld zijn. Daphne Deckers en haar stille heimwee naar de Ooijpolder.
Door Hans Jacobs
Nog altijd als ze vlak voor de Nijmeegse Waalbrug is, kijkt ze naar rechts. Naar het kerkhof in de schaduw van het kerkje.Dag Constant”, zegt ze dan. Ik ben je nog lang niet vergeten.”Daphne Deckers is even terug aan de voordeur van haar roots: de Ooijpolder, de groene schaduw van Nijmegen.Constant, haar schoolvriend. Ze deelt herinneringen aan de middelbare schooltijd. Ze proeft opnieuw de moorkoppen en de vette shoarma, ze herleeft de rondleiding op het Binnenhof in Den Haag. De Troon, waar ze beiden hun rede hielden. Hij zou een beroemd politicus worden, Daphne schrijfster.In een van de nachten na zijn dood werd ze huilend wakker. Ik heb je lang niet gezien, Constant, maar ik ben je nog lang niet vergeten. Ik ben op weg om schrijfster te worden en denk nog vaak aan de politicus die jij had kunnen zijn.”Daphne de schrijfster. Een zin uit haar boek De echte Deckers, een bundel columns die ze voor Viva schreef. Eerlijke, verrassende, soms ontroerende, dan weer met de nodige zelfspot doorspekte miniatuurtjes over haar jeugd, haar leven als fotomodel, als tv-presentatrice, als Bond-girl, Richard Krajicek-girl en moeder.De Viva-lezers dragen haar op handen en zien haar als hun beste vriendin. Waarom ze gevraagd werd? Omdat ik bekend was. Maar een beter compliment dan de vraag van de lezers om mijn columns te bundelen, kun je niet krijgen.” Ze voelt zich thuis bij de Viva-lezers: Viva-lezers hebben een bepaalde levenshouding: accepteren wie je bent. Niet zoals die van Cosmopolitan. Daar is het: hoe krijg ik de mooiste billen voor onder de zon? Bij Viva zeggen ze: jouw billen zijn mooi zoals ze zijn.”Daphne is in haar columns open en eerlijk. In een column kun je helemaal jezelf zijn, eerlijk zijn, jezelf tot op zekere hoogte bloot geven. Zo ben ik onzeker, maar dat wil niemand geloven. Dat kun je in een column uitleggen.”Net als dat ge-emmer over glamour. Natuurlijk ben ik vaak op tv. Dan zien ze me bij de uitreiking van de Televizierring in een baljurk van Mark Visser. Maar ze zien niet dat ik bijna over 33 trappen struikel. Dat kan ik wel in mijn column vertellen. Zo zet ik de achterdeur naar die wereld open.”Telkens struikelt ze over de vooroordelen. Voor Big Brother kom ik vaak voor interviews bij mensen thuis. Wat is ze toch gewoon’, hoor ik dan om me heen. Mensen denken altijd dat als je op tv komt, je niet maar naar de wc hoeft.”Een gewoon mens uit een gewoon dorp en een gewone jeugd en gewone passies.Ze vertelt over toen ze twaalf was en op haar fiets met bonzend hart naar het postkantoor in Ooij reed om haar 1001-nacht-doos op te halen. Dat ze zich de Mata Hari van de polder voelde. Over haar passie voor lingerie: Niemand hoeft het te zien, alleen ik weet dat ik een zijdezachte cadeauverpakking draag’.Ze woonde in Persingen, New York en Milaan. Reizen is thuis komen. Overal waar je bent, vergelijk je met thuis. Toen ik voor de eerste keer uit Persingen wegging dacht ik: er is toch meer dan alleen het kerkje van Ooij’. Maar als je overal geweest bent, dan weet je: er is niet veel meer dan het kerkje van Ooij’.”Neem New York. Ik heb daar gewoond en dit jaar merk ik voor het eerst wat een takkenherrie daar is, hoe goor die stad is. Nu loop ik met de kinderwagen over First Avenue en dan zie ik Emma schrikken. Weet je: als je dertig bent dan begin je van van buiten naar binnen te leven.”Big Brother. Voor Daphne is het gewoon het presenteren van een programma. Maar permanent die camera op je gericht, dat moet toch de doodsteek voor je privacy zijn? Ik heb Sabine geïnterviewd. Na twee, drie weken, zo zei ze, ben je helemaal vergeten dat je gefilmd wordt.”En: Voor Richard is het altijd Big Brother. Iedere minuut kan er iemand voor de deur staan die zegt: meneer Krajicek, wilt u even plassen?’ Dopingcontrole. Iedere dag staat op Teletekst of Richard heeft gewonnen of verloren, na iedere nederlaag moet hij voor de camera’s komen biechten waarom. Als prof sta je 24 uur per dag in de schijnwerpers. Maar dat moet je naast je neer leggen.” En opnieuw duiken de roddelbladen op. Daphne heeft de horzels gevoeld. Zeker tijdens haar zwangerschap en haar vermeende anorexia. De plaag voor elke bekende Nederlander. Er is maar één manier: naast je neer leggen. Het kost heel veel moeite, maar het is een houding. Een andere opstelling: die van OWO.”OWO?Daphne geeft les in haar anti-roddelbladenkuur. Iedereen die in Hilversum gaat werken, overkomt hetzelfde. In het begin ben je nieuw en zijn ze heel aardig tegen je. Dan snap je niet waarom mensen zo’n hekel aan roddelbladen hebben. Na een jaar begint het spel van twee maal afbranden en een keer opbouwen. Dan komt de eerste O van OWO: die van Ongeloof. Hé, ze waren toch zo aardig? Dan roddelen ze nog meer over je en dan komt de W, die van Woede. Ik trek er een over het bureau, zeg je dan. Nog een jaar verder en dan komt de laatste O, die van Onverschilligheid. Het laat je gewoon koud. Het is tegennatuurlijk, ik weet het, maar het is de enige manier.”Big Brother. Alles is echt, niets wordt gemanipuleerd, zegt ze. Twee miljoen kijkers. Van hoog tot laag. Ik heb zo moeten lachen over een zin in Elsevier: de intelligentsia kijkt naar een soort volk waar ze normaal niet naar kijken’. Nou vraag ik je.”Het succes. Het heeft te maken met de individualisering van de samenleving. In grote steden kennen ze hun buurman niet, maar via Internet praten ze met iemand aan de andere kant van de wereld. Met Big Brother haal je familie in huis. Net als in een soap, alleen dit is een real soap met allemaal echte mensen. Kijkers zien zichzelf op tv. Het is saai’, zeggen ze dan. Maar hun eigen leven is saai. Er gebeurt heel weinig, maar thuis ook niet. Ze praten onderling niet over de filosoof Kant, maar over roken, over eten, wat ze missen: het Leidseplein of Langs de lijn. Het leven is zo gewoon. Big Brother is geen snackbar en geen driesterren restaurant. Big Brother is gewoon een dagmenu. Binnen kijken bij de buren als je ’s avonds je hond uitlaat. Alleen hoef je voor Big Brother niet de deur uit.”En dan Emma. Negentien maanden jong. Ze is in de nee-fase. Parallel aan haar kinderwens had ze het verlangen om een kinderboek te schrijven. Het kinderboek is er niet van gekomen. Ik had geen behoefte meer om mijn verhalen voor Emma met anderen te delen. Je richt je op je eigen kind. Je doet het alleen voor haar.”Ik ben sinds Emma veel meer naar binnen gericht. Emma heeft me milder gemaakt, zachter. Je tranen en je gevoelens komen dichter onder je huid te liggen en je wordt er een betere schrijver van. Minder afstandelijk.” Dahpne is gelukkig. De lat ligt anders. De ambities zijn anders. Als ze in interviews van jaren geleden leest wat ze de komende vijf jaar van plan was… Wat maakt het uit.”Ik heb nog een heel leven voor me’, zei ze tien jaar geleden, en daar wil ik alles uit halen’. Zei ik dat?” En ze kijkt naar buiten, naar Muiderberg, een dorp. Daar woont ze met haar man en kind. Het dorp, de geborgenheid. Net als het begin in Persingen. Want je kunt het meisje wel uit het dorp halen, maar het dorp nooit uit het meisje.