Het Parool 3 december 1999
Het is woensdagnacht, een uur of drie. Nederland slaapt, maar in de bouwkeet van Big Brother draait de ploegendienst nonstop door. ”Ik zal ze alvast even wakker schoppen,” zegt Bart tegen Karin. De twee kandidaten hebben er net een paar diensturen opzitten en mogen naar bed. Maandag kregen de vijf van het eerste uur de opdracht een kampvuur in de BB-tuin tot vrijdagmiddag brandend te houden.
Karin zag er niets in, maar de vier mannen wel: een vuurtje bouwen is altijd leuk. Voor de BB-adepten die de kandidaten op de internet livestream volgen klonk het ook veelbelovend, want zoals vaker is opgemerkt geven de vier kanalen met frustrerende regelmaat beelden van de tuin door, wanneer daar juist niets gebeurt.
Dat zou nu anders uitpakken. Maar weer was het niet goed, te vaak bleef het signaal op testbeeld. Woensdag kwam daar een einde aan en kon de internet kijker de hele nacht observeren hoe men het vuur in leven hield. In de samenvatting van de tv-uitzending was daar gisteren verdomd weinig van te zien, en bleef het tijdstip van de opnamen onvermeld.
Een gemiste kans, want de ontregelende werking van de opdracht op het dagritme van de kandidaten wordt pas duidelijk als we weten dat Willem en Ruud om drie uur ’s nachts opstaan. De beoogde Mooie Televisie kwam zo niet van de grond, maar Mooi Internet was het woensdag wel. Bart en Karin namen de eerste helft van de nacht voor hun rekening. Ze doodden de tijd met naai- en herstelwerkzaamheden aan de keukentafel. Luchtig gekleed in een mouwloos shirt en het rode petje dat Ruud ter promotie van het verhuisbedrijf van zijn broer kreeg, ging Bart af en toe naar buiten om het vuur te inspecteren. Toen Ruud de slaapkamer uitkwam bleek hij de taak heel anders op te vatten.
De man die eerder in zijn blote kont de kippen ging voeren had zich in drie lagen kleding gestoken, zette een wollen muts op en nam plaats bij het vuur. Willem volgde, waarop het gesprek kon beginnen.
Het was een mooi plaatje, dat zo uit een Amerikaanse B-film kon komen: een kampvuur omringd door een gekantelde tafel, plastic beschutting en een oud ligbad, twee voorover gebogen mannen met een bakkie troost in de knuisten. Het leven der daklozen, live op internet. Na enig gefilosofeer over de Tour de France, vissen met behulp van radar (‘een beetje zoals een vleermuis hè’) en dronken zeiltochten op de Friese wateren, werd een gesprek over vrouwen en overspel bruut verstoord door de luid kraaiende haan.
”Hoe laat is het nu?” vroeg Willem.
”Tien over vier,” antwoordde Ruud.
”En daar zitten we dan te lullen!” constateerde Willem.
”Ja, over vrouwen en relaties, daar kan ik uren over lullen,” sprak Ruud.
”Ik ook,” zei Willem, ”maar er zijn dingen die ik hier niet wil zeggen, heel Nederland mag het weten, maar de redactie hier niet!”
Na een lang en hard lachsalvo biechtte Ruud een komisch pijnlijke ervaring op: ”Een keer heeft een vriendin van mij me uit de kroeg gehaald, godverdikkie man, da’s wel het ergste wat ze kunnen doen, daar moet je bij mij niet mee aankomen!” Later merkte hij tevreden op: ”En toch is het leuk om ook eens ’s nachts te leven hè!” Waarop Willem op hun bloedeigen kampvuur een ei bakte en de twee luid smakkend en intens tevreden hun ontbijt nuttigden.
Het was Big Brother op zijn best, met slechts een halve man en een paardenkop als publiek. De tv-week was minder geslaagd: er verscheen een krat Grolsch in beeld, het complete aanbod van McDonald’s kwam op tafel, er werd ingezoomd op bedrijfslogo’s.
Dat levert ongetwijfeld veel geld op, maar Mooie Televisie is anders. Die is soms alleen voorbehouden aan nachtbrakers met een internet verbinding.