De bewoners hebben maar een korte nacht. Nadat ze tot in de vroege uurtjes de videoband hebben bekeken, staat Karin om tien voor acht al naast haar bed. Alsof ze de rust niet kan vinden gaat ze aan het werk, nadat ze zich aangekleed heeft. Als om half negen ook Willem in de keuken zit, komt het leven in het BB-huis weer langzaam op gang.
Boeren
De ochtend verloopt rustig. De bewoners zijn voor hun doen vroeg op. Zeker gezien het feit dat het gisteravond vrij laat geworden is. Karin helpt Willem met het bakken van het brood, en al snel komt het gesprek op de kinderen. “Het is vooral heel stoer om veel te schelden”, zegt Karin. “Oja?”, reageert Willem verbaast. “Ja joh, die kinderen onder elkaar? En het is ook stoer om je naam te boeren. Ze doet voor hoe je de naam Michael boert. Uiteraard niet met echte boeren, maar zo te horen heeft ze het vaker voorgedaan.
Luchtsteun
Als de bewoners rustig aan tafel zitten, komt er een vliegtuigje over. Op aanraden van Big Brother lopen ze de tuin in om te kijken, en dan blijkt dat de boodschap voor Ruud is bedoeld. “POLLO HOUVOLLO FAM + FRIENDS 88”. Pollo is de bijnaam die Ruud heeft gekregen nadat hij op een vakantie in Spanje vrijwel alleen maar kip bestelde. Ruud, nog niet geheel gekleed en dus gehuld in onderbroek en regenjack, staat te roepen in de tuin. “Godverdikkie zeg, kijk nou. Dat ze dat allemaal voor mij over hebben. Geweldig.” Geėmotioneerd slaat hij Willem en Karin in zijn armen, en met z’n drieėn kijken ze naar het vliegtuigje. “Bedankt voor deze ruggesteun. Ik hou het vol hoor.” “Wij vinden het ook leuk hoor”, roept Karin erachteraan. “Wij genieten hier ook van.”
Golven voor geld
Na een paar minuutjes inslaan, wat overigens niet zo lekker gaat, is het tijd voor de weekopdracht. Binnen zes minuten moeten zij allemaal een hole in one slaan. Deze week hebben ze wel wat geoefend, maar vaak hielden ze er al snel mee op. Maar nu komt het erop aan. Karin begint. Pas na dertien keer gaat het balletje erin. De bewoners worden een beetje zenuwachtig, maar gelukkig doet de rest het allemaal binnen zes slagen. Uiteindelijk heeft binnen drie minuten iedereen het voor elkaar. Eindelijk weer wat meer budget.
Vraatzuchtig beest
Na de weekopdracht keert de rust weer terug. Willem en Ruud storten zich vandaag op het naaien. Als twee oude vrouwtjes zitten ze keuvelend bij elkaar. We zullen dit beeld voorlopig niet meer zien, want aan het einde van de middag krijgen de bewoners te horen dat in de voorraadkamer dozen met cadeaus staan. Deze maken onderdeel uit van de weekopdracht. Hiervoor moeten zij alle cadeautjes inpakken. Deze gaan vergezeld van groepsfoto en gedicht naar kindertehuizen in Nederland. Eerst moeten nog wel alle presentjes worden onderverdeeld op leeftijd en geslacht. Tot dinsdag kunnen er cadeautjes binnenkomen. Uiteindelijk moet alles dan volgende week vrijdag om vijf uur zijn ingepakt. Karin schrikt als ze de voorraadkamer binnenkomt en alle dozen ziet staan: “Jezus wat erg!” Het zijn tientallen dozen vol. Van boeken, tot autootjes en van knuffelbeesten tot schoolspullen komen ze tegen. “Hé zullen we die stripboeken zelf lezen?”, vraagt Maurice. Anouk: “Ja, die pakken wij als laatste in.”
Cadeaus afstruinen
De bewoners lijken wel kleine kinderen zo blij zijn zij met de cadeaus. De hele middag struinen zij alle dozen af. Iedereen roept hardop wat voor speelgoed er is. Vooral het snoepgoed vinden zij leuk. “Dit is heel sadistisch”, zegt Maurice. Verlekkert kijkt iedereen hoe een hele doos vol met spekjes zit. “Dat is alleen voor de kinderen”, waarschuwt Big Brother.” Teleurgesteld geven de bewoners hier in toe. Als de consternatie voorbij is, worden de bewoners serieus. Er moet een plan komen. Dit is het moment waarop Bart de leiding neemt. Hij probeert structuur aan te brengen waardoor de opdracht kans van slagen heeft. Daarna kunnen ze over naar de orde van de dag. Het selecteren van het speelgoed. Karin: “Wat word je daar hebberig van.” Anouk is het daar helemaal mee eens. Het liefste houdt zij de spullen zelf. “Voor Anouk, staat erop”, grapt ze.
Bij de bewoners breekt een beetje de paniek uit als zij bedenken wat hun staat te wachten. Ze begrijpen niet goed meer wat nu wel en niet moet worden ingepakt. Bart zit rustig op de bank: “Zal ik jullie eens iets vertellen. We hebben tijd en tijd zat. We hoeven ons helemaal niet druk te maken. Niets van dit alles is een probleem, de combinatie maakt het moeilijk. We moeten wachten tot we alles binnen hebben. Dan gaan we dinsdag beginnen met inpakken, en slapen we desnoods de dagen erna maar een paar uur per nacht. Of helemaal niet. Maakt niet uit.” Zo is dat. De rust keert terug.
Post
Na het eten krijgen Ruud, Willem en Karin weer post van thuis. Voor Willem ditmaal een certificaat voor de beste kok van de wereld. Niet geheel onterecht, want ook vanavond heeft hij van weinig weer een feestmaal gemaakt. Bij het certificaat zit een foto van zijn dochter voor het Big Brother-huis. Karin: “Toch wel raar om in een huis te zitten en niet te weten hoe het er van buitenaf uitziet.” Ruud heeft een foto van Bibi gekregen. Iedereen is verbaasd over de gelijkenis tussen vader en dochter. De brief erbij zorgt voor tranen bij Ruud. Hij is er helemaal stil van, terwijl Karin druk voorleest uit de brieven van haar kinderen. “Is het een mooie brief?”, vraagt Bart aan Ruud. Hij kan alleen maar met zijn hoofd knikken. Als hij het opnieuw leest, krijgt hij het weer moeilijk.
Vrijdagavond liggen Ruud, Karin, Willem en Maurice op de bank. Karin leest een massageboek van Ruud. Ze wil graag weten of hij zijn kennis op commando kan spuien en overhoort hem: “Hoe behandel je de ‘musculus pectoralis major parsclavicularis’?” Ruud: “Oh, dat zijn de grote borstspieren. Heel belangrijk bij vrouwen.” Bart komt aanlopen: “Ja, daar moet je niet te vaak aan zitten want dan krijg je klappen.”
Pleegkind
Maurice is met zijn gedachten bij het inpakken van de sinterklaascadeautjes voor de kinderen in de tehuizen: “Oh, wat leuk dat die kinderen straks wat krijgen. Alhoewel, in Nederland zorgen ze altijd wel voor dat soort dingen.” Karin heeft zo haar twijfels: “Nou, het is wel minimaal, zeker in tehuizen. Er is gewoon geen geld voor. Ik kreeg met kerst per pleegkind maar 25 gulden.” Deze opmerking wekt de nieuwsgierigheid van Bart: “Hoeveel pleegkinderen heb je eigenlijk gehad?” Karin legt uit: “Drie, Ik deed aan crisisopvang. Dan staan ze dezelfde dag nog voor de deur. Die kinderen blijven in principe een half jaar, zodat ze tot rust komen. In die zes maanden kijkt de Kinderbescherming of het kind terug kan naar de ouders. Als dat niet kan, wordt er een andere oplossing gezocht. Meestal krijg je ze met de kleren die ze aan hebben. Je moet wel sterk in je schoenen staan, al krijg je wel goede begeleiding van een maatschappelijk werker.” Bart snapt één ding niet: “Hoe komt een kind in een tehuis terecht?” Karin: “Zo’n gezin staat onder toezicht. Een keer in de week komt er een maatschappelijk werker langs. Als er levensgevaar dreigt, halen ze het kind onmiddellijk uit huis. Karin zegt dan: “Ik wil er niet te veel over praten. Het ligt natuurlijk best wel gevoelig.”
Doorvragen
Anouk is vol bewondering voor Karin: “Vandaar dat je je zo inspant voor die cadeautjes.” Bart weet genoeg en laat het onderwerp rusten. Anouk vindt het allemaal machtig interessant. Ze blijft doorvragen maar Karin geeft nogmaals aan er niet teveel over te kunnen praten omdat ze geen mensen wil kwetsen. Wel zegt ze dat er een groot tekort is aan pleegouders. Anouk: “Ik heb er nooit bij stilgestaan dat het hier in Nederland zo erg was. Je hoort er nooit wat van.”
Bianca
Bart, Anouk, Maurice, Karin en Willem praten in de slaapkamer van de dames nog wat voor het slapen gaan. Het gesprek komt op Bianca. Karin: “Ik denk dat mijn kinderen haar heel gek vinden maar ik weet dat ik haar heel aardig vind. Als je haar ziet, denk je wat een wilde meid, met die grote tatoeage op haar rug. Maar ze is helemaal niet zo wild.” Anouk vindt Bianca ‘heel psychologisch overkomen’. Karin vraagt dan: “Psychotisch of psychologisch?” Anouk denkt hier serieus over na en zegt dan: “Laat ik het op psychologisch houden. Bianca moest alles verklaren vanuit de geest.” Karin: “Nou, ze kon ook best wel gek doen, lachen. Ze wilde inderdaad de reden van iemands gedrag analyseren en ik vond dat ze daar best wel goed in was.” Anouk: “Dat viel me alleen van haar op. Niet dat ik het erg vind hoor.”