Vannacht werd Ruud jarig. De bewoners kregen gisteren een verrassing van Big Brother. Ruud moest alles uit de verleidingskast ophalen. Behalve cd’s en feestartikelen, waren er ook kaartjes voor iedereen van het thuisfront. Ruud leest het kaartje van zijn dochter Bibi en zijn vriendin Trudy voor. Hij kan zijn tranen niet meer bedwingen en gaat naar de slaapkamer. Bianca en Willem komen hem steunen. Ruud krijgt een echte hug. Ook de andere bewoners hebben kaartjes en lezen die stuk voor stuk voor. Karin leest met gebroken stem. Iedereen heeft het er moeite mee om de kaartjes van hun dierbaren hardop voor te lezen, vooral Ruud. “Je zakt gewoon door het ijs”, zegt hij. De anderen knikken instemmend. “Nu pas merk je hoe sterk de band met het tuisfront is. Je ziet dat het de kleine dingen zijn die het hem doen”, voegt Mona toe.
De bewoners vragen zich af, wanneer ze moeten zingen. Om elf uur hebben ze het al een keer geprobeerd, maar toen bleek dat ze het gevoel voor tijd compleet verloren hadden. Dus moet er een nieuw tijdstip worden geprikt. Ze denken aan de tijd dat de live-uitzending wordt uitgezonden. “Het moet nu een uur of half twaalf zijn”, denkt Bart. Opvallend is dat er niet meer aan de tijd gedacht wordt en dat het lied voor Ruud een beetje vergeten wordt. “Ik ben er toch wel een beetje stil van geworden, van deze hele situatie” , zegt Ruud even later. Hij duidt op de cadeautjes. “Maar morgen gaan we feest vieren”, zegt hij. De rest van de avond is erg gezellig. De bewoners blijven bij elkaar in de woonkamer zitten en praten verder over de cadeautjes die zij gekregen hebben.
De eersten gaan naar naar bed. Morgen is de grote dag, dan is de verjaardag van Ruud. Wat de bewoners verder nog in petto hebben voor ‘oerman’ Ruud, is een raadsel.
Na een heftige nacht staat Mona ’s ochtends als eerste op. Het is dan al half elf. Ze stapt als een echte moeke kordaat de keuken in om het ontbijt te maken. Blijkbaar is het een zware nacht geweest want de bewoners zien er niet echt fris uit. Ze eten in stilte. Doorzakken laat toch zijn sporen achter. Vandaag staat in het teken van de weekopdracht. Als het ze allemaal lukt om een tafellaken van de tafel af te trekken terwijl al het eetgerei blijft staan, is de opdracht geslaagd. Vanwege de moeilijkheidsgraad hebben de bewoners maar 25% van hun budget ingezet. Na het eten stellen Sabine en Willem alvast een boodschappenlijstje op. Ze zijn zeer optimistisch, en ervan uitgaande dat de weekopdracht zal slagen, stellen ze een wel zeer uitgebreide lijst op. Karin merkt schamper op: “Ik hoop dat dit goed gaat.” Ze heeft er de pest in dat zij buitengesloten wordt van haar vaste taak.
Dan is het tijd om de weekopdracht uit te voeren. De bewoners nemen nog even de stappen door en wensen elkaar succes. Ze hebben alle vertrouwen in de technische constructie van Maurice. Binnen vier minuten zijn ze klaar met de opdracht. Kom maar op Big Brother, wij hebben ons deel al gedaan, nu jij nog. Ze zijn er zeker van dat ze het hebben gehaald. Echt lang hoeven ze niet te wachten. ” Wij hebben bewondering voor jullie inventiviteit, maar de opdracht is niet geslaagd.” Nou, valt dat even vies tegen! Maurice: “Ik ben zeer teleurgesteld. Ik heb er zo hard aan gewerkt. Wat flauw.” “Ik moet naar de psycholoog, graag op verzoek.” Karin gaat hem nog even troosten. “Wil je erover praten?” Als ze echter eerlijk zijn, moeten ze toegeven dat ze het eigenlijk wel hadden verwacht. “Nou ja, we wisten dat het eigenlijk niet kon”, zegt Sabine. “Maar het was slim bedacht. Daarvoor verdient Maurice wel erkenning.”
Ze zitten wel met een probleem. Het boodschappenlijstje moet snel worden aangepast. Ze hebben nu f45,- minder te besteden. Willem, Mona en Sabine hebben het er maar moeilijk mee. Karin kan er in ieder geval wel om lachen. “Moeilijk hè, zo’n boodschappenlijst maken”.
Vrijdagmiddag. Iedereen is moe, sloom en hangerig. Mona ligt de hele middag in bed. De rest leest en ligt op de bank. De verveling slaat toe en dat is te merken. Enkele voorbeelden. Maurice: “He Bart, zal ik je feestmuts inlijsten?” Ruud: “Ik wil het gras wel maaien, maar ik heb het al vijf keer gedaan.” Ruud: “We kunnen ook gaan apenkooien. Dan mogen we alleen nog maar over de banken enzo lopen.” Ondertussen zit Willem in de tuin het gekraai van een haan na te doen. En dit geeft wel zo’n beetje het niveau van de middag weer.
Karin en Maurice liggen de hele middag samen op de bank. Ze lijken zolangzamerhand onafscheidelijk. Bart en Sabine liggen gezellig onder een dekbedje, en kruipen er zelfs even helemaal onder zodat niemand ze kan zien. Expres, want als ze weer tevoorschijn komen, vegen ze opzichtig hun mond af en doen ze hun haar weer een beetje recht. Dan komt Sabine tot de ontdekking dat de vlechtjes nu toch echt wel hun beste tijd gehad hebben. Karin weet de oplossing. “Ik haal ze d’r wel voor je uit”. Sabine kijkt even beteuterd maar stemt dan in. Samen met Bart begint Karin het helse karwei dat ruim twee uur zal duren. Maar dan krijgen ze er ook een echte Tina Turner voor terug. Vanavond kunnen we nog even van deze nieuwe look genieten, want Sabine heeft al aangekondigd morgen onder de douche de schade te herstellen.
Het geklos met de vlechtjes van Sabine heeft Ruud op een idee gebracht. Laten we allemaal een stukje haar afknippen, dan kunnen we dat inlijsten met onze namen erbij. “Spaar ze allemaal”, reageert Bart gevat. Maar de eerste afgeknipte plukken haar zijn een feit en degene die vluchten worden al ras aan hun lokken getrokken. Het wordt een enorme knoeiboel met haren en lijm, maar knutselkoning Maurice laat zich niet uit het veld staan. Verwoed klust hij door en een mooie collage is het resultaat. Maurice is trots en terecht!
Pas om half tien staat het eten op tafel. Waarschijnlijk denken de bewoners dat het een uur of acht is. Het wordt nu langzaam maar zeker echt back to the basic. Je eet niet omdat het etenstijd is, maar omdat je honger heb. In hun thuissituatie hadden ze rond deze tijd al breeduit met hun derde kopje koffie op de bank gezeten.