Een van de leuke dingen uit die tijd waren toch wel de ritjes naar werk. Ik woonde toen nog bij mijn ouders in Gouda, in een doorsnee jaren 70 middelmaat buurt waar het programma nogal leefde. Bijna niemand wist dat ik daar werkte, ben niet zo’n opschepper. Niemand kon ook vermoeden dat ik elke dag naar het huis ging waar iedereen het zo vaak over had.
Via Utrecht ging het en Hilversum, de brug naar Flevoland waar het rustiger en rustiger werd, langs Almere naar Almere Buiten waar het nog rustiger werd, naar een industrieterrein waar helemaal geen levende ziel te bekennen was. En dan begon ineens weer de drukte: eerst enkele auto’s, wandelende mensen en voor het hek een massa mensen.
Voorzichtig toeterend baande ik een weg, de bewaker deed het hek open en ik zette de auto links op het parkeerterrein. Het huis was helemaal rechts, dus ik moest langs het hek. Ik vergeet die stil-jaloers-kijkende mensen nooit meer.
De bewoners vormde een aparte groep voor ons: ze zagen ons niet en konden niet met ons praten. Wij konden ze wel zien, maar daarvoor moesten we naar het ‘camerakruis’, de donkere ruimte in het midden van het huis waar de cameramensen stonden. In de praktijk kwam je daar als regisseur heel weinig: je zag meer op de schermen in de regieruimte. Ze waren dus ergens net zo onbekend voor ons als voor de rest van Nederland, hoewel ze voor ons gevoel toch een beetje van ons waren. Zie de film the Truman Show: exact dat gevoel!!!
Sander Ligthart – December 2010
regisseur