Het is kwart voor tien. De wekdienst schalt door de intercom. Meteen springt Karin uit haar bed. Haar standpunt lijkt duidelijk. Ze blijft bij de stelling: ‘vroeg op, vroeg naar bed’. Iets wat ze haar medebewoners een dag eerder goed duidelijk heeft gemaakt. En dit was niet voor niets, blijkt deze ochtend. Binnen een kwartier staat iedereen naast zijn bed. De andere bewoners hebben duidelijk iets geleerd van de preek van Karin. Karin wordt er in ieder geval goed gehumeurd van. Blij dekt zij meteen de tafel. Iedereen is op, dus er kan snel ontbeten worden. Terwijl iedereen al uit de veren is, is er toch een bewoner die in bed blijft liggen: Mona. Zij heeft nog steeds heel veel last van haar voet, die zij verwondde bij de val. Ruud heeft medelijden en gaat even bij haar op ziekenbezoek. Als pleister op de wond krijgt zij ontbijt op bed.
Tijdens het ontbijt gaat Bart douchen. Hij lijkt zich niets aan te trekken van wat Willem gisteren hierover heeft gezegd. Willem vond het namelijk asociaal dat iemand opstond van tafel, terwijl anderen nog aan het eten zijn.
Speciaal schoeisel
Big Brother wil de schoenmaat hebben van de bewoners voor aangepast schoeisel met betrekking tot de weekopdracht. Deze maten blijken nogal wat voeten in de aarde te hebben. Maurice bijvoorbeeld staat er op dat hij maatje 42 en een half krijgt. Ruud twijfelt tussen 32 en 44, Willem heeft 40 of 41 en Bart spant echt de kroon: voor links wil hij 46 en voor rechts wil hij 44. Karin en Bianca houden het op een bescheiden maat 38. Mona krijgt maatje 37. Na het eten ontfermt Karin zich over Mona. Er moet een nieuw verbandje om haar voet. De pijn is nog steeds groot bij Mona. Karin: Je bent gewoon heel raar gevallen, dan gaat alles pijn doen.” Vol pijn en met een verbeten gezicht gaat Mona weer in bed liggen. Treurig staart ze omhoog. Ze voelt zich erg alleen. Nadat de dagelijkse klusjes (wasjes, schoonmaken) klaar zijn, werpt iedereen zich op de weekopdracht. Gezamenlijk, zoals het volgens Karin hoort. Maurice probeert het als eerste. Hij lukt hem maar niet om op het koord de overkant te bereiken. Bart schiet hem uiteindelijk maar te hulp. Want ook hierin lijkt hij weer uit te blinken. Nadat hij al met gemak kon jongleren en postcodes onthouden, is ook deze opdracht een koud kunstje voor hem. Op een been, vooruit, achteruit. Het maakt Bart allemaal niet uit. De rest kijkt bewonderend toe. Dus wordt het tijd voor een lesje koorddansen door Bart. Is hij de redding voor de weekopdracht?
Ruud’s repertoire blijkt verder te gaan dan iedereen dacht. Met Mona heeft hij een diepzinnig gesprek over wat er gebeurt als er een naaste wegvalt. Allebei hebben ze wat dit betreft al het één en ander meegemaakt, en dus kunnen ze hiermee goed bij elkaar terecht. Ruud vindt dat veel te weinig mensen bij hun gezondheid stilstaan. Zolang je nog actief kunt zijn, sta je er nooit bij stil wat een voorrecht het eigenlijk is om gezond te zijn. En als je dan ineens niets meer kan, val je in een zwart gat. Je vergeet veel te snel wat je lichaam vroeger allemaal wél kon. Wanneer iemand heel dicht tegen de dood aan zweeft, zit er volgens Ruud nog maar één ding op: Vechten! Het is te gemakkelijk om op te geven, vindt hij. Hij heeft nog veel meer te vertellen, ook dat mensen niet genoeg blijdschap tonen als ze iets winnen, daar kan hij zich ook mateloos aan ergeren. Ze moeten meer emotie tonen, vindt hij. Iets heel anders Dan valt zijn oog op de haan, die weer een kippetje heeft geschaakt. Iets van geheel andere orde. Ruud verbaast zich over de levenslust van de haan. Hij houdt best wel van een vluggertje zegt hij, maar dit gaat zelfs hem te snel. Hij speelt maar wat op z’n gitaar. Bianca komt erbij zitten met een kop koffie. Op de klanken van Ruud z’n gitaarspel, leest ze een uiterst zwartgallig gedicht voor. Het gaat over ‘de zwarte kleur van dode kraaien’ en over ‘verdorde kranten’. Heel opbeurend. Niemand die zich er echter door aangesproken voelt. koorddans-moves Later op de middag oefent Bianca nog even haar koorddans-‘moves’. Ze kan het redelijk, maar ook niet meer dan dat. Ruud komt even bij haar kijken. Hij vindt al ontzettend knap wat ze laat zien. Dan denkt Bianca dat ze het uitgevonden heeft. Ze pakt de speciale koorddansers-stok. Maar daar wordt het alleen maar moeilijker van!
Een van de kippen trekt zich weinig aan van de verrichtingen van Bianca en ‘limbodanst’ onder de koorddans-installatie door. Zoals het met alles is, kan er maar één de beste zijn. Bart is de onbetwiste winnaar op het onderdeel koorddansen, dat demonstreert hij even later aan Bianca. Maar ja, hij heeft ook op turnen gezeten. Hij kan zich zelfs op één been staande houden! Bart pakt de bezem en doet net of hij gitaarspeelt. Bianca vindt dat hij dan wel eerst een paar akkoorden moet leren. Het is maar een tip. Maar Bart pakt de hint meteen op. Hij vertelt dat hij best gitaarspelend over het touw zou willen lopen. Als hij even later zelfs jonglerend het koord wil betreden, blijkt dit toch iets te hoog gegrepen. Tegelijk jongleren en koorddansen is nog niet voor onze alleskunner weggelegd. Nog even oefenen Bart, misschien kan je dan ook ondersteboven de overkant halen.
Op woensdagavond is Mona eindelijk weer even in de benen. Ze heeft het grootste gedeelte van de dag in bed gelegen, maar waagt aan het begin van de avond weer de eerste voorzichtige stappen. Het gaat haar zichtbaar moeilijk af, maar ze loopt in ieder geval weer. De bewoners denken echter dat de weekopdracht van morgen waarschijnlijk een te grote opgave wordt. Als ze nog een keer zou vallen, kan ze waarschijnlijk wel inpakken.