Op dag 43 bood Big Brother twee bewoners die graag weg wilden, een envelop met 10.000 gulden als steuntje in de rug. Bianca deed iedereen versteld staan door dit aanbod aan te grijpen.
“Het was een ongelooflijke kick dat ik iedereen verraste met mijn besluit op te stappen. Dat heb ik toch maar mooi geflikt! Ik dacht dat het duidelijk was, maar iedereen bleek in rep en roer. Inclusief het team van Big Brother. De psycholoog wist dat ik van plan was mijn boeltje te pakken, maar hij heeft een beroepsgeheim. Hij mag hoogstens aangeven dat er iemand is die het moeilijk heeft. Details en namen mag hij niet verstrekken.”
Wist niemand in het huis van je plan om te vertrekken?
“Karin en Maurice wisten dat ik met het idee rondliep. Karin heeft nog een paar keer tegen me gezegd dat ik sterk genoeg was om het vol te houden. Daat twijfel ik ook niet aan, het was geen kwestie van volhouden. De uitdaging was weg. Er viel weinig te beleven in het huis, uiteindelijke zakte iedereen weg in apathie. Felle discussies bleven uit. Ik heb vaak genoeg geprobeerd de boel op te stoken. Irritatie is gezond, ik haal er energie uit. Maar als je die bal maar blijft opgooien en niemand doet een poging hem op te vangen, tja, dan houdt het op. Voor je het weet is er een week voorbijgegaan zonder dat er ook maar iets gebeurt. Die tijd had ik beter kunnen besteden. Ik verveelde me.”
En die 250.000 gulden dan?
“Dat geld is niet belangrijk voor me, als dat je enige beweegreden is, zit je fout. Als je in mijn huis rondkijkt, zul je zien dat ik niet materialistisch ben ingesteld. Op dat kwart miljoen zat ik niet te wachten, ik heb straks liever een leuke baan. Maar die 10.000 gulden die ineens uit de lucht kwam vallen, dat was mooi meegenomen. Ik heb geen idee wat ik ermee ga doen. Winkelen? Weekendje weg? Tot nu toe staat het veilig op de bank.”
Je wilde je laten nomineren. Had je meer van dergelijke plannen?
” Dat hele nomineren stond enkelen van ons zo tegen, dat we een simpel systeem uitdachten waardoor iedereen evenveel nominaties kreeg, zodat uiteindelijk de kijkers zouden besluiten wie kon vertrekken. Ik stond honderd procent achter dat plan. Dat was tenminste eerlijk en wij waren van dat nare nomineren af. Helaas dachten twee er niet zo over. Ik denk dat zij heel goed wisten wie zij wilden nomineren en ervan overtuigd waren dat zij niet op de nominatie zouden staan. Onterecht bleek acheraf. Maar jammer was het wel.”
Was je bang dat jij de volgende genomineerde zou worden?
“Absloluut niet. Ik zou op dat moment niet genomineerd worden, zeker weten. Als Mona alleen was vertrokken, dan hadden Bart en Karin op de nominatie gestaan. Met zijn individualistische instelling lag Bart niet zo goed in de groep. En Karin lag niet zo goed bij Ruud en Bart. Op het moment dat ik nog in het Big-Brother huis was, waren Willem, Ruud en Maurice het meest populair. Het gaat om heel basale dingen. Eten is echt het allerbelangrijkste, en dat maakt Willem onmisbaar. Iedereen kan koken, maar hij weet van niets, iets te maken. Ruud brengt gezelligheid. Als hij zijn gitaar pakt, is er weer sfeer in huis. Maurice kan heel vrolijk en actief zijn, bovendien knapt hij allerlei klusjes op. Hij is zo handig en creatief. Onbegrijpelijk dat hij bij de kijkers zo saai overkomt, hij kan juist zo hyperactief zijn dat hij helemaal doorslaat. Je kunt zo ontzettend met hem lachen en dollen.”
Je bent tot dag 43 gekomen. Tegenvaller of meevaller?
” Een enorme meevaller. Ik had nog tegen mijn vrienden gezegd dat ik het waarschijnlijk geen week uit zou houden en de rest ook niet met mij. Ik kan nogal storend overkomen en was van plan de boel op stelten te zetten. Ik zoek confrontaties op, wil de diepte ingaan en ben behoorlijk spontaan en assertief. En dan met zoveel onbekenden in zo’n kleine ruimte…. Ik zou me binnen de korste keren kapot ergeren. Na de eerste week keken Karin en ik elkaar aan: wat is hier in hemelsnaam aan de hand, waarom zijn we allemaal zo lief tegen elkaar? Als we met z’n allen een ding gemeen hadden, dan is het wel tolerantie. Misschien wordt dat gevoel gestimuleerd door het onnatuurlijke van de situatie. Ineens zit je toch met zijn allen in hetzelfde schuitje en dat bindt en verzacht. Het verbaast me echt dat er geen grote bonje is geweest. De keer dat ik tijdens dat kaartspelletje Bart de kaart met ‘winst’ gaf, verwachtte ik dat er eindelijk iets zou gebeuren. Ik gaf hem die kaart omdat hij in de taxi naar het huis had gezegd dat hij zou gaan winnen. Dat mocht hij wel eens uitleggen.Iedereen keek toen ik die kaart bij hem neerlegde, maar er gebeurde niets. Dat verbaasde mij. Was het omdat ze niet durfden te reageren of vonden ze het de moeite niet waard? Idem dito met de kat. Iedereen wilde een kat, maar Bart stemde tegen. Dat was puur een machtsspelletje. Hoe kun je op zo’n stomme manier wraak nemen? Als je iets tegen me hebt, prima, spreek het dan uit, maar laat niet de hele groep eronder lijden.”
Is Big Brother geworden wat je ervan had verwacht?
“Ik ben erin gestapt omdat het een unieke ervaring is. Ik wil zoveel mogelijk meemaken, maar ik heb mezelf niet versteld doen staan. Ik heb niets nieuws aan mezelf ontdekt. Mijn grootste ontdekking was dat je als mens enorm bepaald wordt door je omgeving. De mensen met wie ik omga, de scene waarin ik verkeer, hebben mij gemaakt tot wie ik ben. Ik ben een heel spontane, pittige vrouw. Ik kan net zo goed lief zijn als een bitch, maar dat kon ik in het huis niet altijd even goed uiten. Ik voelde me daar geen prettiger mens worden. Ik miste mezelf. Uiteindelijk werd ik meegetrokken in de sleur van saaiheid en passiviteit. Als er geen nieuwe impulsen zijn, ga je hangen en word je gelaten. Mijn vrienden hadden me op mijn hart gedrukt dat televisie een bepaald beeld van je kan schetsen. Daar was ik me van bewust, ik was heel benieuwd hoe ik werd neergezet. Per dag wordt er zo’n 100 uur film gemaakt. Wat wordt daarvan uitgezonden, hoe kom ik over? Laatst vertelde iemand mij dat hij de indruk had dat ik een rustige, gelaten vrouw was. Niet dus!”
Is iedereen zich bewust van de camera’s?
“Niet elk moment, maar je weet wel dat ze er zijn en je kunt er ook mee spelen. Een camera heeft drie seconden nodig om een draai te maken, die tijd is voor jou. Mona was op een moment heel openmhartig over haar evrleden, Sabine wees haar toen op de gevolgen. Je laat niet het achterste van je tong zien, tenminste niet op elk gebied.”
En daarvoor heb je nu je baan opgezegd?
“Ik was sowieso al van plan een andere kant op te gaan in mijn werk. Je moet niet te lang in een baan blijven hangen. Ik hou van verandering. Misschien ben ik wel verslaafd aan kicks. Na mijn havo ben ik begonnen met hoger laboratoriumonderwijs. Kies exact, weet je wel, maar daar was ik toch nog te jong voor. Ik ben een half jaar naar Parijs gegaan en heb bij EuroDisney gewerkt. Een impulsief besluit en een ontzettend leuke overbrugging naar de sociale academie. De laatste twee jaar heb ik met ex-gevangenen gewerkt en daarvoor zat ik in de psychiatrie. Ik heb nu eenmaal een goede babbel en kan heel goed dingen naast me neer leggen. Ik ben heel direct, realistisch en nuchter. Als ik om vijf uur klaar was met mij werk, begon mijn leven weer. Daarom beschouwde ik mijn werk ook niet als zwaar, Nu wil ik graag mijn presentatie- en gespreksvaardigheden uitbouwen. Alles wat ik geleerd heb ik in de afgelopen jaren kan ik ook in een andere setting gebruiken, op zakelijk of mediagebied.”
Wil je nu ook bij de televisie gaan werken?
“Daar zeg ik geen nee tegen, maar ik hoef niet zo nodig met mijn kop op televisie. Een radioprogramma presenteren zie ik wel zitten. Ik heb een pittige stem, ik kan een hoop uit mensen halen, ik durf de confrontatie aan. Radio is live en dat spreekt me enorm aan, ik vind het leuk om te improviseren. Dan haal je het beste uit jezelf.”
Is die belangstelling ontstaan na Big Brother?
“Nee, die bestond al. Net voor Big Brother ben ik gevraagd om een kinderprogramma in te vullen bij een migranten radiostation. Op vrijwillige basis, maar evengoed hartstikke leuk. Ik wil me graag ontwikkelen, daarom maak ik ook decors bij een danspodium. Dat is een kwestie van investeren en ervaringen meenemen. Ik heb ambities en ben assertief. genoeg om daarvoor uit te komen.”
Uit wat voor nest kom je?
“Mijn vader werkte in het antiek en was touringcar-chauffeur en mijn moeder is huisvrouw. Ik heb nog een broer die vijf jaar ouder is. Wij komen uit Rhoon, een dorpje bij Rotterdam, maar we zijn gedeeltelijk in Zeeland opgegroeid, daar stonden we in de zomer op een camping. We trokken er altijd op uit, ik werd als kind heel vrijgelaten. Mijn ouders zijn zeker niet blij met alles wat ik doe, maar ze zouden mij nooit veroordelen, zij willen dat ik het leuk heb en gelukkig ben. Hun opvoeding heeft mij veel zekerheid en zelfvertrouwen gegeven. Ze zeiden dat ik iets van mijn leven moest maken, dat ik er mocht zijn. Dat is de beste basis die je als ouder je kind kunt meegeven.”
Ben je bewust single?
“Ik heb een soort semi-relatie, een relatie waarvan ik nog niet weet hoe het gaat lopen. We hebben in ieder geval veel lol met elkaar. Dat bevalt me nu heel goed, ik hoop dat het zo door blijft gaan. Ik heb zeven jaar een relatie gehad, vanaf mijn 16e tot mijn 23e. In die relatie ben ik volwassen geworden, maar op een gegeven moment was het op. Daarna is een wereld voor me opengegaan, er viel zoveel te ontdekken. Een jaar terug heb ik ook een relatie gehad, maar hoewel de man in kwestie een schat was, bevredigde die relatie mij niet voldoende. Ik wil een vooruit strevende partner, iemand die avontuurlijk, grensverleggend en ruimdenkend is. Een man met bagage die mij tegenwicht kan bieden. Zolang ik die niet tegenkom, vind ik het prima om single te zijn. Samen feesten met mijn vriendinnen, hele nachten doorhalen. Het leven als single is heel leuk, er niemand die oplegt wat ik moet doen.”
Tot slot je tattoo. Waarom koos je voor zo’n groot exemplaar?
“Ik wilde een mooi stuk lichaamsversiering, iets wat helemaal bij me past. En van deze is geen tweede. Die wil om uniek te zijn, die zit diep in mij. Ik heb de tattoeage zelf ontworpen samen met Errol, degene die hem gezet heeft. Een groot exemplaar heeft een veel mooier effect dat zo’n klein dingetje, ook op langere termijn. Deze loopt mee met de spieren van mijn rug en dat maakt ‘m extra mooi. Het is een kunstwerk waar ik heel trots op ben. Een cadeautje aan mezelf.”[/feedburner]